[ Pobierz całość w formacie PDF ]

póz
niej.
Broniąc się przed myślami niemającymi żadnego
związku z ich misją, popędził, pochylony, po skrzypią�
cym śniegu.
Althea szła szybkim krokiem w kierunku chaty.
Chciała być trochę zdyszana i roztrzęsiona, kiedy
zapuka do drzwi. Gdy zza drzew wyłoniła się ściana
frontowa z trzema oknami, puściła się truchtem, od�
grywając scenę radości i ulgi. Niemal rzuciła się
na drzwi, tłukąc w nie pięściami i wzywając pomocy.
W mężczyz
nie, który jej otworzył, z miejsca rozpo�
znała Kline'a. Miał na sobie rozciągnięty trykot, a jego
przekrwione oczka łzawiły od dymu z papierosa,
przyklejonego w kąciku ust. Cuchnął tytoniem i skwaś-
niałą whisky.
- Och, dzięki Bogu! - Althea oparła się ciężko
o futrynę. - Dzięki Bogu! Bałam się, że nikogo nie
zastanę. Szłam tak długo, że nie czuję nóg.
Kline otaksował ją wzrokiem. Lalunia pierwsza
klasa, palce lizać, pomyślał. Rzecz w tym, że nie był
przygotowany na taką niespodziankę.
- Czego chcesz? - burknął.
- Mój wóz... - Chwyciła się za serce. - Zepsuł się
jakiś kilometr stąd. Chciałam odwiedzić przyjaciół.
Nie wiem, może skręciłam w nie tę drogę, co trzeba. -
174
Zadrżała i owinęła się szczelniej kurtką. - Mogę
wejść? Strasznie zmarzłam.
- W tej okolicy nikt nie mieszka. Nie ma w pobliżu
żadnych innych domów.
Zamknęła oczy.
- Musiałam z
le skręcić. Wszystko wygląda tu do�
kładnie tak samo. Z Englewood wyjechałam jeszcze
przed wschodem słońca. Chciałam jak najwcześniej
rozpocząć wakacje. - Posłała mu błagalne spojrzenie. -
Proszę, niech mi pan pozwoli skorzystać z telefonu.
Zadzwonię do przyjaciół, żeby po mnie przyjechali.
Mogę?
- Chyba tak. - Jest nieszkodliwa, uznał Kline. Poza
tym, aż miło na nią popatrzeć.
- Ojej, ogień... -Pojękując z ulgi, Althea podbiegła
do kominka. - Nie wiedziałam, że można do tego
stopnia przemarznąć. - Rozcierając skostniałe ręce,
uśmiechnęła się przez ramię do Kline'a. - Nie wiem,
jak mam panu dziękować, że mnie pan wybawił
z kłopotów.
- Nie ma sprawy. - Kline wyjął papierosa z ust. -
Rzadko ktoś tędy przejeżdża.
- Teraz już rozumiem dlaczego. - Spojrzała w stro�
nę okna. - Muszę jednak przyznać, że jest tu pięknie.
A ten dom! - Obróciła się na pięcie. - Po prostu
niesamowity! Myślę, że miło wyciągnąć się tu z butel�
ką wina przy kominku. Można wtedy spokojnie prze�
czekać niejedną śnieżycę.
Kline uśmiechnął się obleśnie.
- Wolałbym wyciągnąć się z czymś innym niż
z butelką.
Althea spuściła skromnie wzrok i zatrzepotała rzę�
sami.
- To takie romantyczne miejsce, panie...
- Kline. Możesz mówić do mnie Harry.
175
- Dobrze, Harry. Ja jestem Rose. - Podała mu
swoje drugie imię, na wypadek gdyby znał imię polic�
jantki, współpracującej z Dzikim Billem. - Cieszę się,
że cię poznałam - dodała, wyciągając rękę. - Myślę, że
uratowałeś mi życie.
Co się tam wyprawia na dole, do cholery?
Althea podniosła wzrok. Na antresoli zobaczyła
rozczochranego kościstego blondyna, w którym rozpo�
znała drugiego gwiazdora filmu wideo.
Spokojnie! Mamy gościa, Donner! - zawołał do
niego Kline. - Zepsuł jej się samochód.
- A niech to... - Donner zamrugał powiekami,
a potem uważnie przyjrzał się Althei. - Ale z ciebie
ranny ptaszek, złotko.
- Jestem na wakacjach - powiedziała, błyskając
zębami w uśmiechu.
- Och, to dobrze się składa. - Donner zaczął
schodzić na dół. Puszył się przy tym jak kogut
w kurniku. - Może przyniósłbyś pani filiżankę kawy,
Kline?
- Tidal Wave jest już w kuchni. Dzisiaj jego kolej.
Z
wietnie. - Donner posłał Althei znaczący
uśmiech. - Powiedz mu, żeby przygotował jeszcze
jedną filiżankę dla naszej damy.
A może raczej ty...
- Och, marzę o filiżance kawy. - Althea zwróciła
wielkie, piwne oczy na Kline'a. - Kompletnie prze�
marzłam.
- Jasne. - Kline wzruszył ramionami, rzucił Don-
nerowi ostrzegawcze spojrzenie i wyszedł. Althea
pomyślała, że wyglądał zupełnie jak zły pies, próbują�
cy odstraszyć rywala.
Zaczęła się zastanawiać, ilu jeszcze członków gan�
gu może znajdować się w chacie. Czy tylko ta trójka?
~ Mówiłam właśnie Harry'emu, że macie piękny
176
dom. - Przeszła przez salon i rzuciła torebkę na sto�
lik. - Mieszkacie tu przez cały rok?
- Nie, wpadamy tylko od czasu do czasu.
- Jest znacznie większy, niż wydaje się z zewnątrz.
- I o to właśnie chodzi. - Donner zbliżył się do
Althei, która przysiadła na poręczy fotela. - A może
chciałabyś tu trochę pomieszkać? [ Pobierz całość w formacie PDF ]